semaver
New member
Genellikle bir Dünya Kupası kazanmak için her şeyin mükemmel olması gerekir. Yönetici ve oyuncular uyum içinde yaşamak zorundadır. Takım hassas bir denge kurmalıdır: yetenek ve azim, gençlik ve deneyim, güven ve özdenetim arasında. Bir takımın ivmeye, şansa ve birliğe ihtiyacı vardır. İspanya, bu yılki Kadınlar Dünya Kupası’na giden yılda bunların hiçbirine sahip değildi.
Kuvvet açık bir isyan durumundaydı. Takımın yarısından fazlası, sadece İspanya Futbol Federasyonu yöneticilerinin değil, teknik direktör Jorge Vilda’nın da muamelesini protesto ederek işi bırakmıştı. Ülkenin büyük yıldızı, altın neslinin önde gelen ışığı, her şeyi kenardan izlemiş, umutsuzca ön çapraz bağını onarmaya çalışmıştı.
Bir ateşkes sağlandığında ve bir isyancı kadrosu ekibin saflarına geri getirildiğinde bile, bu huzursuz bir olaydı. Barış, kararlılıktan çok kolaylıktan çıktı. Kuvvet hala tümenlere, tümenlere ve kliklere bölünmüştü. Bir turnuvayı kazanmak, tamamen küçük kazançlar ve ince ayrıntılarla ilgilidir. İspanya’da bunların hiçbiri yoktu. Bu şartlar altında dünya şampiyonu olmak pek mümkün görünmüyordu.
Yine de, en büyük, en geniş, en geniş ve en derin Kadınlar Dünya Kupası’nın sonunda İspanyol oyuncular, omuzlarında altın konfetiler, havai fişeklerin keskin dumanıyla sarmalanmış, ellerini masanın etrafında kenetlenmiş halde podyumda duruyorlardı. etrafında ilk kez kupa.
İspanya’nın son 12 ayda yaşadığı her şeyi yaşamış bir taraf, Dünya Kupası kazanamayabilir. Turnuvadaki diğer tüm takımları geride bırakmamalıydı. Çok zeki, etkili ve kararlı İngiltere’yi heyecan verici, ince dengeli bir finalde 1-0 yenmemeliydi. Her şeye rağmen, İspanya nihai başarı ifadesini yaratabildi ve yarattı da.
İspanya bunu tüm sorunlarına çözüm bulduğu için yapmadı. Takımın sakatlanan yıldızı Alexia Putellas mucizevi bir şekilde iyileşemedi. Buradaydı ama kendinde değildi.Oyuncular ve teknik direktör zamanında barışamadı; Galibiyetten sonra bile kimse bu konuyu gündeme getirmek istemedi.
Antrenör Vilda, “Bizim için mutlu olan insanlar için mutluyum” dedi.
Canlanan protestoculardan biri olan Aitana Bonmatí’ye Vilda’nın turnuva sırasında bir koç olarak nasıl olduğu soruldu. Derin bir nefes aldı ve verebileceği en diplomatik yanıtı verdi. İlk başta sadece üç kelimeydi. “Her şey yolunda” dedi. Detaylandırması istendiğinde basitçe ekledi: “Şu anda bunu tartışmak adil değil.” Jenni Hermoso, orada olmayan sürgün edilen oyuncuların “bu sürecin, o yıldızın bir parçası olduklarını” bilmelerini gözyaşları içinde istedi. “
Hayır, İspanya’nın başarısının sırrı basitti. Yetenek, yeterince büyük miktarlarda ve yeterince büyük rezervlerde, her şeyi fetheder. Bu turnuvadaki başka hiçbir takım İspanya’nın ham, katıksız ve inkar edilemez kalitesine sahip değildi. Rekabet şiddetliydi, ancak sert gün ışığında başka hiçbir ülke gerçekten yaklaşamadı.
Bu, İngiltere’nin kararlılığına ve itibarına sahip bir tarafa karşı bile finalde bile belliydi. Sonunda finalistleri sadece tek bir gol ayırdı. Alba Redondo’nun dediği gibi, İngiltere’nin – hüküm süren Avrupa şampiyonları ve kuşkusuz zayıf maç öncesi favorileri – İspanya’ya “acı çektirdiği” zamanlar oldu.
Bununla birlikte, çok daha sık olarak, İspanya bunun tamamen farklı bir spor olmadığı, ancak çok daha yüksek zorluk seviyesine sahip olduğu izlenimini verdi.
Özellikle ilk yarıda İspanya’nın performansının teknik bir klinik gibi hissettirdiği anlar oldu. Redondo, İngiltere karmaşık bir uzun menzilli oyunla parçalandıktan sonra gol atmış olabilir; Salma Paralluelo iki avantajdan yararlanabilirdi.
Olga Carmona’nın finalin tek golü olan ilk yarı golü için hazırlık hızlı, acımasız ve aynı zamanda mükemmeldi: Lucy Bronze onu bir çıkmaz sokağa sürükledi; Teresa Abelleira ve Mariona Caldentey boşalttıkları yeri nasıl açacaklarını biliyorlar; Carmona bitişi uyguluyor.
Bununla birlikte, İspanyol üstünlüğünün en iyi ifadesi, kendi kişisel şaheserini yaratmak için o sahne futbolunun sunduğu en iyi şeyi kullanmaya karar veren Barselona orta saha oyuncusu, eşsiz Bonmatí’nin oynadığı neredeyse her pas, dokunuş ve verdiği karardı. Maçtan sonra Turnuvanın Oyuncusu seçildi. Ödülü yalnızca Pazar günkü performansıyla kazanabilirdi.
Diğer tüm Bonmatí’lerden daha fazla, İspanya’nın dikkatlice planlanmış saldırılarının her birinin odak noktasıydı. Oyunun ritmini belirleyen, hızını belirleyen ve takımının hücum açısını seçen Bonmatí’ydi. İspanya’nın yaratıcı gücü, yıkıcı unsuruydu. Tek bir dokunuşla oyunun gidişatını birden çok kez değiştirdi, görünüşte önemsiz bir karar her şeyi değiştirdi.
Kesin konuşmak gerekirse, sonuç bu kadar yakın olmamalıydı. Hermoso, İspanya’nın liderliğini ikiye katlayabilir ve ikinci yarıda dikkatsiz bir hentbol için Keira Walsh tarafından verilen bir penaltıyı çevirerek İngiltere’nin son umut ışığını çalabilirdi, ancak şutunu Mary Earps İngiltere kalecisine çok yaklaştırdı.
İspanya’nın oyun üzerindeki hakimiyeti bir an için kırıldı. İngiltere yeni fırsatlarla ve yenilenen umutla köpürüyordu. Redondo, “En çok 13 dakikalık durdurma süresi olduğunu gördüğümüzde acı çektik” dedi. Eğer bu doğruysa, göstermediler. İspanya kalecisi Cata Coll, “Gerçekten gergin değildim” dedi.
Takım arkadaşları topu aldı, kontrolü ele aldı, saatin ilerlemesini bekledi ve onları daha ileriye götürmek için yeteneklerine güvendi. Ancak oyun bittiğinde, bir daire oluşturup birbirlerinin omuzlarına dolandıklarında ve sonunda birlik olduklarında ne yaptıklarını anladılar.
Redondo, “Birbirimize ne olduğunu sorduk,” dedi. “Az önce ne yaptığımızı anlamaya çalışıyorduk.” Kupayı alıp sahada taşıdıktan sonra bile Redondo, boynundaki madalyanın ağırlığını tam olarak kavrayamadığını söyledi. İnsanlardan onu tutmalarını, hissetmelerini ve ne kadar gerçek olduğunu görmelerini istemek için biraz zaman harcadı.
Giydiği yeni formanın armasını işaret etti. İspanyol rozetinin üzerinde tek bir yıldız vardı. Hiç orada olmamıştı. Bu nihai ödül. Her şey doğru olmadıkça bir tane almak mümkün değil. İspanya’nın kanıtladığı gibi, hiçbir şeyin ters gitmemesini sağlayacak parlak, net ve çekici yeteneğe sahip olmadığınız sürece.
Kuvvet açık bir isyan durumundaydı. Takımın yarısından fazlası, sadece İspanya Futbol Federasyonu yöneticilerinin değil, teknik direktör Jorge Vilda’nın da muamelesini protesto ederek işi bırakmıştı. Ülkenin büyük yıldızı, altın neslinin önde gelen ışığı, her şeyi kenardan izlemiş, umutsuzca ön çapraz bağını onarmaya çalışmıştı.
Bir ateşkes sağlandığında ve bir isyancı kadrosu ekibin saflarına geri getirildiğinde bile, bu huzursuz bir olaydı. Barış, kararlılıktan çok kolaylıktan çıktı. Kuvvet hala tümenlere, tümenlere ve kliklere bölünmüştü. Bir turnuvayı kazanmak, tamamen küçük kazançlar ve ince ayrıntılarla ilgilidir. İspanya’da bunların hiçbiri yoktu. Bu şartlar altında dünya şampiyonu olmak pek mümkün görünmüyordu.
Yine de, en büyük, en geniş, en geniş ve en derin Kadınlar Dünya Kupası’nın sonunda İspanyol oyuncular, omuzlarında altın konfetiler, havai fişeklerin keskin dumanıyla sarmalanmış, ellerini masanın etrafında kenetlenmiş halde podyumda duruyorlardı. etrafında ilk kez kupa.
İspanya’nın son 12 ayda yaşadığı her şeyi yaşamış bir taraf, Dünya Kupası kazanamayabilir. Turnuvadaki diğer tüm takımları geride bırakmamalıydı. Çok zeki, etkili ve kararlı İngiltere’yi heyecan verici, ince dengeli bir finalde 1-0 yenmemeliydi. Her şeye rağmen, İspanya nihai başarı ifadesini yaratabildi ve yarattı da.
İspanya bunu tüm sorunlarına çözüm bulduğu için yapmadı. Takımın sakatlanan yıldızı Alexia Putellas mucizevi bir şekilde iyileşemedi. Buradaydı ama kendinde değildi.Oyuncular ve teknik direktör zamanında barışamadı; Galibiyetten sonra bile kimse bu konuyu gündeme getirmek istemedi.
Antrenör Vilda, “Bizim için mutlu olan insanlar için mutluyum” dedi.
Canlanan protestoculardan biri olan Aitana Bonmatí’ye Vilda’nın turnuva sırasında bir koç olarak nasıl olduğu soruldu. Derin bir nefes aldı ve verebileceği en diplomatik yanıtı verdi. İlk başta sadece üç kelimeydi. “Her şey yolunda” dedi. Detaylandırması istendiğinde basitçe ekledi: “Şu anda bunu tartışmak adil değil.” Jenni Hermoso, orada olmayan sürgün edilen oyuncuların “bu sürecin, o yıldızın bir parçası olduklarını” bilmelerini gözyaşları içinde istedi. “
Hayır, İspanya’nın başarısının sırrı basitti. Yetenek, yeterince büyük miktarlarda ve yeterince büyük rezervlerde, her şeyi fetheder. Bu turnuvadaki başka hiçbir takım İspanya’nın ham, katıksız ve inkar edilemez kalitesine sahip değildi. Rekabet şiddetliydi, ancak sert gün ışığında başka hiçbir ülke gerçekten yaklaşamadı.
Bu, İngiltere’nin kararlılığına ve itibarına sahip bir tarafa karşı bile finalde bile belliydi. Sonunda finalistleri sadece tek bir gol ayırdı. Alba Redondo’nun dediği gibi, İngiltere’nin – hüküm süren Avrupa şampiyonları ve kuşkusuz zayıf maç öncesi favorileri – İspanya’ya “acı çektirdiği” zamanlar oldu.
Bununla birlikte, çok daha sık olarak, İspanya bunun tamamen farklı bir spor olmadığı, ancak çok daha yüksek zorluk seviyesine sahip olduğu izlenimini verdi.
Özellikle ilk yarıda İspanya’nın performansının teknik bir klinik gibi hissettirdiği anlar oldu. Redondo, İngiltere karmaşık bir uzun menzilli oyunla parçalandıktan sonra gol atmış olabilir; Salma Paralluelo iki avantajdan yararlanabilirdi.
Olga Carmona’nın finalin tek golü olan ilk yarı golü için hazırlık hızlı, acımasız ve aynı zamanda mükemmeldi: Lucy Bronze onu bir çıkmaz sokağa sürükledi; Teresa Abelleira ve Mariona Caldentey boşalttıkları yeri nasıl açacaklarını biliyorlar; Carmona bitişi uyguluyor.
Bununla birlikte, İspanyol üstünlüğünün en iyi ifadesi, kendi kişisel şaheserini yaratmak için o sahne futbolunun sunduğu en iyi şeyi kullanmaya karar veren Barselona orta saha oyuncusu, eşsiz Bonmatí’nin oynadığı neredeyse her pas, dokunuş ve verdiği karardı. Maçtan sonra Turnuvanın Oyuncusu seçildi. Ödülü yalnızca Pazar günkü performansıyla kazanabilirdi.
Diğer tüm Bonmatí’lerden daha fazla, İspanya’nın dikkatlice planlanmış saldırılarının her birinin odak noktasıydı. Oyunun ritmini belirleyen, hızını belirleyen ve takımının hücum açısını seçen Bonmatí’ydi. İspanya’nın yaratıcı gücü, yıkıcı unsuruydu. Tek bir dokunuşla oyunun gidişatını birden çok kez değiştirdi, görünüşte önemsiz bir karar her şeyi değiştirdi.
Kesin konuşmak gerekirse, sonuç bu kadar yakın olmamalıydı. Hermoso, İspanya’nın liderliğini ikiye katlayabilir ve ikinci yarıda dikkatsiz bir hentbol için Keira Walsh tarafından verilen bir penaltıyı çevirerek İngiltere’nin son umut ışığını çalabilirdi, ancak şutunu Mary Earps İngiltere kalecisine çok yaklaştırdı.
İspanya’nın oyun üzerindeki hakimiyeti bir an için kırıldı. İngiltere yeni fırsatlarla ve yenilenen umutla köpürüyordu. Redondo, “En çok 13 dakikalık durdurma süresi olduğunu gördüğümüzde acı çektik” dedi. Eğer bu doğruysa, göstermediler. İspanya kalecisi Cata Coll, “Gerçekten gergin değildim” dedi.
Takım arkadaşları topu aldı, kontrolü ele aldı, saatin ilerlemesini bekledi ve onları daha ileriye götürmek için yeteneklerine güvendi. Ancak oyun bittiğinde, bir daire oluşturup birbirlerinin omuzlarına dolandıklarında ve sonunda birlik olduklarında ne yaptıklarını anladılar.
Redondo, “Birbirimize ne olduğunu sorduk,” dedi. “Az önce ne yaptığımızı anlamaya çalışıyorduk.” Kupayı alıp sahada taşıdıktan sonra bile Redondo, boynundaki madalyanın ağırlığını tam olarak kavrayamadığını söyledi. İnsanlardan onu tutmalarını, hissetmelerini ve ne kadar gerçek olduğunu görmelerini istemek için biraz zaman harcadı.
Giydiği yeni formanın armasını işaret etti. İspanyol rozetinin üzerinde tek bir yıldız vardı. Hiç orada olmamıştı. Bu nihai ödül. Her şey doğru olmadıkça bir tane almak mümkün değil. İspanya’nın kanıtladığı gibi, hiçbir şeyin ters gitmemesini sağlayacak parlak, net ve çekici yeteneğe sahip olmadığınız sürece.