semaver
New member
Ultra koşu, Colorado’daki Leadville Trail 100, California’daki Badwater 135 ve Fransa’da başlayan Ultra-Trail du Mont Blanc gibi yarışların başarısının arkasında ilgi çekerken, sporcular da kendi etkinliklerine nerede ev sahipliği yapmayı tercih ediyorlar. her şey zamana ve kendinize karşı yarışmaktır.
“Yeni bir koşu türü; Bu serbest biçim,” dedi Pearlman onu gölgede bırakmadan önce Central Park’ta rekoru elinde tutan ultra koşucu Robbie Balenger. “Gelişim için daha fazla alan var çünkü diğer kişinin nasıl olduğu konusunda endişelenmiyorsunuz. İçine bakmalısın ve bir duvara çarptığında, devam etmek için havuç gibi kullanacağın kimse yok.”
Pearlman koşusuna 70 mil kala bir duvara çarptı. Sıcaktan bitkin düşen adımları sendeledi. Güneşten korunmak için çinko oksitle kaplanmış, dişlerini gıcırdatmış ve ayakkabılarını hareket ettirmeye devam etmişti. Hava karardıktan sonra soğudukça ritmini yeniden buldu. Hızını artıracak iki deneyimli ultra koşucusu vardı, ancak girişimini duyduktan sonra, çıplak ayaklı bir hokkabaz onları buldu ve 10 mil boyunca çılgın geçit törenine katıldı.
23:30’da 100 mili geçti ama gece yarısından sonra Queens’e vardığında zar zor ayakta durabiliyordu. Kalp pillerinden birine yaslanmasaydı düşecekti. Sonunda teslim olur gibi bir pozla bir bankta uzandı.
Pearlman, “Ultra koşmanın belirli noktalarında, bir parçanız dağılmaya başlar,” dedi. “Fiziksel olabilir, ancak çoğu zaman zihinsel de değildir. Zihinsel olarak çöktüğünüzde, bu fiziksel sorunu neden yapamadığınız veya yapmayacağınız veya bugünün neden sizin gününüz olmadığı konusunda bir bahane olarak kullanacaksınız.”
Pearlman buna bir olumsuzluk döngüsü diyor. “O iç monologdan kopmak ve içindeki diğer kararlı kişiyi bulmak çok zor. Bunu yapacağıma en başında karar veren kişi” dedi.
“Yeni bir koşu türü; Bu serbest biçim,” dedi Pearlman onu gölgede bırakmadan önce Central Park’ta rekoru elinde tutan ultra koşucu Robbie Balenger. “Gelişim için daha fazla alan var çünkü diğer kişinin nasıl olduğu konusunda endişelenmiyorsunuz. İçine bakmalısın ve bir duvara çarptığında, devam etmek için havuç gibi kullanacağın kimse yok.”
Pearlman koşusuna 70 mil kala bir duvara çarptı. Sıcaktan bitkin düşen adımları sendeledi. Güneşten korunmak için çinko oksitle kaplanmış, dişlerini gıcırdatmış ve ayakkabılarını hareket ettirmeye devam etmişti. Hava karardıktan sonra soğudukça ritmini yeniden buldu. Hızını artıracak iki deneyimli ultra koşucusu vardı, ancak girişimini duyduktan sonra, çıplak ayaklı bir hokkabaz onları buldu ve 10 mil boyunca çılgın geçit törenine katıldı.
23:30’da 100 mili geçti ama gece yarısından sonra Queens’e vardığında zar zor ayakta durabiliyordu. Kalp pillerinden birine yaslanmasaydı düşecekti. Sonunda teslim olur gibi bir pozla bir bankta uzandı.
Pearlman, “Ultra koşmanın belirli noktalarında, bir parçanız dağılmaya başlar,” dedi. “Fiziksel olabilir, ancak çoğu zaman zihinsel de değildir. Zihinsel olarak çöktüğünüzde, bu fiziksel sorunu neden yapamadığınız veya yapmayacağınız veya bugünün neden sizin gününüz olmadığı konusunda bir bahane olarak kullanacaksınız.”
Pearlman buna bir olumsuzluk döngüsü diyor. “O iç monologdan kopmak ve içindeki diğer kararlı kişiyi bulmak çok zor. Bunu yapacağıma en başında karar veren kişi” dedi.